Dziwnie być nieprzytomnym. To trochę jakby się spało, a jednak inaczej. Coś mi się śniło. To był długi sen więc całego nie opowiadam. Niektóre moje sny się sprawdzają. Latałam nad chmurami. Zanurkowałam, i wylądowałam na łące. Ale ta łąka była szara. Chwilę później załapałam że to łąka watahy! Usłyszałam szept wilków cienia:
- Wszyscy już poszli siedzieć?
- Nie.Jakaś gromadka się schowała.
- Nienawidzę odwalać tej roboty. Trzeba ich pilnować, pilnować i jeszcze raz pilnować żeby nikt nie uciekł z terenów.
- Niestety. [...]
Po jakimś czasie poszli. Widziałam że mają ze sobą jakiegoś małego szczeniaka...
*To moja... siostra! Jak ona się tu dostała!* Pobiegłam do niej. W świecie realnym kopałam i cicho warczałam.
- Sandy?! - szepnęła Village - Sandy chyba się budzi!
- Być może Vill. - odpowiedziała Sophi.
Pobiegłam do małej.
- Co ci jest? Coś ci zrobili?
Mała wyszeptała:
- Sandy? Myślałam że nie żyjesz! Tak się cieszę!
- Ja też się cieszę, Swalio (czyt.Słalio).
- Możemy stąd pójść? Proszę!
- OK. Rozwiń skrzydła i lećmy.
Nagle się obudziłam. Village krzyknęła:
- Sandy! Sandy się obudziła!
Podeszłam do Sophi i powiedziałam:
- Gdy się wydostaniemy, muszę odnaleźć siostrę...
Napisane przez: Sandy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz