Pewnego zimnego poranka obudziłam się i zobaczyłam biało-płową wilczycą przyglądającą się mojemu zmarzniętemu ciałku. Odbierałam ją za napastnika, więc szybko zwinęłam się w kłębek i czekałam na jej ruch. Ona jednak nie miała złych zamiarów, zapytała troskliwie:
- Skąd się tu wzięłaś? Biedne maleństwo.. Kto cię tu zostawił?
- Ja... ja tu mieszkam... - odpowiedziałam dygotając z zimna.
- Sama? - zdziwiła się.
- Już od urodzenia byłam sama... - ze łzami w oczach powiedziałam okrutną prawdę o moim dzieciństwie.
- Biedactwo.. - miała łzę w oku - A jak się nazywasz? - zapytała
- Ne... Ne... Negra - jąkałam się.
- Negra?! - krzyknęła.
- Tak, a co w tym dziwnego? - zapytałam podejrzliwie.
- Nee.. Negra.. - przytuliłam ją.
- Ma... Mama?! - spojrzała wilczycy w oczy.
- Tak.. - powiedziała czule.
- Więc ty... ty żyjesz! - podskoczyłam z radości.
- Ja?! Ważne, że ty żyjesz! - krzyknęła.
- Cały czas żyłam w przekonaniu, że... zginęłaś, że już nigdy Cię nie znajdę - zrozpaczona a zarazem szczęśliwa coraz mocniej ściskała mamę.
- Już dobrze.. Ważne.. że jesteś.. - wzięła mnie na plecy i zaniosła do watahy. - Sophi.. To jest moja zagubiona córeczka.. Przyjmiesz ją do watahy? - zapytała.
- Oczywiście. - odpowiedziała.
Poszłam z córeczką do jaskini porozmawiać o jej przygodach...
Napisane przez wilczyce: Negra i Windy Night
Windy otrzymujecie: 10.000 Monet.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz