Nowy wilk: James!

Zimowy dzień. Takich dni nie lubię, powód:
jest bardzo mało zwierzyny, po prostu głodówka na całego. 
Chodziłem w śniegu szukając czekoś do jedzenia.
-Chociaż jakiś mały zając z przed 2 tygodni- myślałem.
Lecz nie było kompletnie nic.
-Głodny od 4 dni. Muszę coś zjeść!- mówiłem sam do siebie.
Nagle zauważyłem jakieś 350m przed mną małą łanię. Uradowałem się tak że chciałem robić koziołki. Szybkim i niskim krokiem zacząłem się skradać. Niestety śnieg pod mną chrupał jakby ktoś gryzł kości. Łania natychmiast porwała się do szybkiego biegu. Co miałem robić, zrobiłem to samo. Okazało się że zwierzę było bardzo szybkie, ale nikt nie jest szybszy od mnie. Po 500m skoczyłem wysoko i szybko w górę wylądowując na karku łani, od razu wgryzłem się w tchawicę zwierzyny. Łania wydała z siebie ostatni w jej życiu piskliwy dźwięk. Zajadałem jak dziki, dosłownie jak dziki (zwierzęta) z lasu. Najedzony zacząłem iść przed siebie. Kompletnie nie wiedziałem gdzie jestem, wiedziałem tyko to co widziałem. Nagle usłyszałem ciche warczenie.
-Ktoś ty -zapytał Owy głos.
-Weszłem na tereny watahy, co nie, alfo lub beto -powiedziłem a zarazem zapytałem.
-Nie głupi jesteś- powiedział głos i wyszedł za białych krzaków.
Owy głos okazał się dorosłą wilczycą, dobrze zbudowaną.
-Siema, alfa nie prawdaż- powiedziałem bez najmniej szego strachu- jestem James, a ty śliczna wadero?
Wilczyca lekko się zarumieniła, wiedziałem jak trzeba z wilczycami
-Sophi, może dołączysz do mojej watahy?- powiedziała z lekkim uśmiechem na pysku.
- Z przyjemnością.
- Zatem choć.
Zaprowadziła mnie do watahy, a najbardziej spodobała mi się Alis.